માત્ર સંવેદના..

કાં લાગણી, કે વિરહ,કાં હોય છે વેદના,
મે તો ગઝલમાં મુકી છે. માત્ર સંવેદના.

થાતો નથી તે થકી ના હક ૫સ્તારવો મને,
જો કે હતાં તે સબંઘ ઉડી ગયેલ છેદના.

છોડી જરા જો, તું માયા આ દર્પણની ૫છી,
જાણી જશે ચેહરા છે કેટલા ભેદના.

આજે અહી આવ કાં પુછવા ખબર મુજ તણી,
તારી કને હોય છે કારણ ઘણા ખેદના.

છોડી શકો ના તમે રજડતી બઘે,
દિલને દુ:ખાવે ભલેને દિલ તણી વેદના.

આપણામાંનો માણસ હતો

જુઠી શાન ને મોભા ખાતર,
રીવાજોના બંધન ખાતર,
સમાજના દબાવ ખાતર,
મન માની એ કરાવી ગયો.

     કોણ કહે… એ પરાયો હતો ,      આપણામાંનો માણસ હતો.

નારી વિકાસની વાતો કરતો,
સ્ત્રી ને ઘરની લક્ષ્મી ગણતો,
ટાણે પ્રસંગે સનમાન કરતો,
કુખે ખંજર ભોંકાવી ગયો.

      કોણ કહે …એ પરાયો હતો ,      આપણામાંનો માણસ હતો.

વોટ લેવા તરકીબો રચી ને,
સેવક તણું મહોરું પહેરી ને,
વિકાસ કેરા વાયદા કરી ને,
દેશની દોલત લૂંટાવી ગયો.

      કોણ કહે… એ પરાયો હતો ,      આપણામાંનો માણસ હતો.

મજહબી મુદ્દો આગળ ધરી,
ધરમને નામે જેહાદ કરી,
માણસ,માણસનો બની વેરી,
આંતકવાદ ફેલાવી ગયો.

      કોણ કહે… એ પરાયો હતો ,      આપણામાંનો માણસ હતો.

સજ્જનતાનો ડહોળ કરીને,
કુટુંબ સંગાથે સુમેળ કરીને,
કુમળી વયનું નિકંદન કરીને,
માસુમિયત મુરઝાવી ગયો.

      કોણ કહે… એ પરાયો હતો ,      આપણામાંનો માણસ હતો.

અંધશ્રધ્ધાનો લાભ ઉઠાવી,
ઈશ્વર ને પણ ખોટો ઠરાવી,
પોતાને એ સર્વોચ્ચ મનાવી,
અઢળક નાણા પડાવી ગયો.

      કોણ કહે… એ પરાયો હતો ,      આપણામાંનો માણસ હતો.

¤ તું ¤

મારા મૌનમાં પડઘાય છે તું, મારા પ્રેમમાં પરોવાય છે તું…
અસ્તિત્વ મારું તૂટતું નથી આજ, મારા દિલમાં વહી જાય છે તું…
પીતો તારા રુપને હું આજ, મારા સ્વપ્નમાં સમાય છે તું…
દર્પણ જોવા તડપી મરું હું, મારી તસ્વીરમાં દેખાય છે તું…

તને શોધતો ફરું હું બહાર, મારી આંખોમાં છુપાય છે તું…
ફાગણ ફાલ્યો ફૂલડે ફૂલડે આજ, એની સુગંધમાં છલકાય છે તું…

કવિતા કરવા બેસી પડું હું ને મારા શબ્દમાં ટંકાય છે તું…....

આ વરસાદ કેમ નથી ગાતો ???

વરસ તારે વરસવું હોય તો

તરસી છે આ ધરતી,

તું આવે તો આવી જશે

નદીયુંમાં પછી ભરતી.

ભડકે બાળી નાખ્યા છે અમને

એવી પડે છે ગરમી,

આવે તો તું હવાને લાવજે

એવું કહે છે મરમી.

પ્હાડ તો વાદળને પૂજે

આવો હવે અમ મળવા,

વિયોગ હવે સહી ન શકીએ

આવોને દિલમાં ભળવા.

વૃક્ષો જાણે તરસ્યાં ઊભાં

વાતો નથી કંઈ કરતાં,

ખૂલ્લા ગગનને જોઈ જોઈને

અગનજ્વાળાએ બળતાં.

પંખી બિચારાં માળામાં પુરાઈ

કરે છે છાની વાતો,

આપણે તો કલબલાટ કરીયે

આ વરસાદ કેમ નથી ગાતો ???

મિત્ર ! તું ભગવાનથી પણ ખાસ છે....

શ્વાસ કરતાં પણ વધુ વિશ્વાસ છે,

મિત્ર ! તું ભગવાનથી પણ ખાસ છે.

ઘા સમય જે રૂઝવી શક્તો નથી,
તું એ રૂઝવે છે, મને અહેસાસ છે.

કેવા ઝઘડા આપણે કરતા હતા,
યાદ કરવામાંય શો ઉલ્લાસ છે !

બાળપણની મામૂલી ઘટનાઓ, દોસ્ત !
આપણા જીવનનો સાચો ક્યાસ છે.

વીતી, વીતે , વીતશે તારા વગર
એ પળો જીવન નથી, ઉપહાસ છે.

હાસ્ય ભેગાં થઈ કરે છે જાગરણ,
તકલીફોના કાયમી ઉપવાસ છે.

એ ખભો નહિ હોય તો નહિ ચાલશે,
એ ખભો ક્યાં છે ? એ મારો શ્વાસ છે.

હવે એવો વરસાદ પણ ક્યાં પડે છે ?

તને ભીંજવીને કરે તરબતર જે હવે એવો વરસાદ પણ ક્યાં પડે છે ?
પડે તો ગજાથી વધુ માતબર જે હવે એવો વરસાદ પણ ક્યાં પડે છે ?

સમયસારણીથી ઉનાળો પ્રજાળે, સ્મરણ રાત-દિ મન ચહે ત્યારે બાળે,
બધું ઠારી દઈને કરે બેઅસર જે હવે એવો વરસાદ પણ ક્યાં પડે છે ?

મને સૂર્ય બાળે ને વાદળ બનાવે, પવન તારી શેરી સુધી લાવી ઠારે,
ટીપુ થઈ પલાળે તને, તારું ઘર જે હવે એવો વરસાદ પણ ક્યાં પડે છે ?

કશુંક ક્યાંક કાયમ રહી જાય કોરું, ખૂણાખાંચરાઓ ચહે એક ફોરું,
પરંતુ કણેકણની રાખે ખબર જે હવે એવો વરસાદ પણ ક્યાં પડે છે ?

સદાથી, કદીથી, અટલથી, યદિથી, મને ભીંજવે જે ક્ષણોથી, સદીથી,
વળોટી રહે કાળની સૌ સફર જે હવે એવો વરસાદ પણ ક્યાં પડે છે ?

હવે એ પડે છે તો છત્રી બનીને યા ટોપી કે જેકેટ, ગમશુઝ બનીને,
પડે તો બધા આવરણની વગર જે હવે એવો વરસાદ પણ ક્યાં પડે છે ??

                                 સૂરજ ઢળતાં જ બદલાઈ જશે વાતાવરણ તુર્ત જ,
                                     જશે જ્યાં તું, વિકટ થઈ પડશે મારે શ્વાસ પણ તુર્ત જ;
                                         ભલે તું જાય છે પણ યાદ પરનો હક તો રહેવા દે,
                                            ‘સ્મરણ’ના ‘સ’ વિના તો થઈ જશે મારું ‘મરણ’ તુર્ત જ...

સમય નથી